Fazen in het leven

In 1995 begonnen we ons werk in Roemenië met een jong team. In 1998 , op 1 oktober, opende we ons eerste grote project: een kinderdagopvang voor kinderen met lichamelijke beperkingen. Er werden 18 mensen aangenomen. Emil Ilies, toen 38 jaar solliciteerde voor een baan als chauffeur. Tien jaar werkte hij bij ons. In 2008 moest hij door omstandigheden ander werk gaan doen. Emil was een bescheiden man, zeer geliefd bij de kinderen. Na zijn vertrek heeft hij met ons en de kinderen contact gehouden. Hij werd steeds zieker. Zijn lever was op. In maart van dit jaar stuurde ik een mail rond om medicijnen te vragen die hij nodig had. Zijn strijd tegen deze ziekte heeft hij verloren. Gisteren hebben we hem,na een indrukwekkende afscheidsdienst, begraven. Hij werd 52 jaar.

Emil was één van de “oudsten” in ons team. Een aantal jaren gelden overleed onze tuinman, op leeftijd van 84 jaar. Ik heb het gelukkig niet eerder meegemaakt dat werknemers of oud werknemers overleden. Ik vind het moeilijk om zulke begrafenissen bij te wonen. Mensen die voor ons gewerkt hebben, die je goed kent. Het zijn fazen in het leven, maar niet de makkelijkste.

De sprekers bij de afscheidsdienst waren ook allemaal bekenden. Maar ook een fijn weerzien. Ciprian , onze maatschappelijk werker sprak over zijn levensloop. Andere voorgangers over zijn leven in de gemeente en preekten over Bijbelteksten. Op een gegeven moment een spreker die me op het eerste gezicht bekend voor kwam.  Ik kon me even niet herinneren. Tot het moment dat hij sprak. Dan Boingeanu, voorganger van de baptistengemeente in Suceava. Het eerste contact wat we hadden toen ik Roemenië in de winter van 1991 bezocht. Na de dienst heb ik hem uitgebreid kunnen spreken. Een mooie ontmoeting op de begrafenis van Emil.