Wat valt er nog te zeggen….

Razvan, 14 jaar, een energieke jongen uit Odobesti een dorpje in de provincie Bacau. Een maand geleden voelde hij zich niet lekker, wat misselijk en braken. Na twee dagen opnieuw. Zijn linkerkant van zijn gezicht verlamd, andere delen van zijn lichaam laten het afweten. De diagnose wordt al snel bekend na een hersenscan: een grote hersentumor die geen ruimte meer heeft en op de hersens gaan drukken.

Opereren zeggen de Roemeense artsen. Ik spreek zijn vader en dring aan op een “second opinion”. Oostenrijkse en Hongaarse artsen geven snel antwoord: opereren is fataal! Voorlopig wordt er bestraald om de groei van de tumor tegen te gaan, daarna wordt er verder gekeken. Of het zover zal komen is nog maar de grote vraag.

Het zoveelste geval van kanker bij kinderen in een gezondheidssysteem waar in 80% van de gevallen verkeerde beslissingen worden genomen. Kinderen met kanker, ik kom het (te)veel tegen. Mensen die wanhopig om hulp komen vragen omdat ieder doorsnee gezin in Roemenie de behandeling en medicatie nooit kan betalen. De gratis gezondheidszorg voor kinderen is theorie. Ik had me voorgenomen om al die gevallen van me af te zetten. Dat is ook theorie…..  Vooral na het gesprek met de vader van Razvan vandaag, wat een rotdag.