Koude cijfers, maar veel verdriet
Een jongetje van 3 jaar is achtergelaten in een hondenhok ergens in een park in Boekarest. Een van de vele gevallen van het afgelopen jaar. Koude cijfers zeggen veel maar kunnen nooit het trauma weergeven wat deze kinderen moeten verwerken of te verwerken krijgen.
Volgens de gegevens van de kinderbescherming zijn er vorig jaar 1300 kinderen achtergelaten in parken, ziekenhuizen en kinderopvangcentra. In 2009 zijn dat er al 700 t/m juni van dit jaar. Al honderd kinderen meer als vorig jaar. En dan heb ik het nog maar over het eerste halfjaar van 2009.
Volgens de specialisten is de extreme financiele crisis in Roemenië de oorzaak voor het achterlaten van de kinderen. Roemenië is het land waar de crisis het hardste aankomt! Ook volgens de statistieken. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand zijn kind of kinderen ergens achterlaat. Als we het over de gevolgen van de crisis hebben in Oost Europa en West Europa is dat een heel groot verschil. In het westen is het minder, misschien kan er wat minder gekocht worden, misschien verliest iemand een baan. In principe kan iedereen overleven. Dat ligt in Roemenië heel anders. Hier is het wanhoop, armoede en uizichtloos.
350.000 kinderen zijn in gevaar en leven in bittere armoede. Ja, dan heb ik het alleen over kinderen en u leest het goed : 350.000! U moet zich eens een ogenblik voorstellen dat u uw kinderen geen eten kan geven, niet naar school kan laten gaan en laten we het over medische zorg dan niet hebben. Uit wanhoop worden de kinderen achtergelaten, in de hoop dat ze het ergens anders beter krijgen. Dat is Roemenië, lid van de Europeese Unie, in 2009. In het westen is het moeilijker , in een land als Roemenië is het onmogelijk. Wij praten over bezuinigingen, hier praten we over of er wel of geen brood gekocht kan worden om kinderen eten te geven. We hebben er dagelijks mee te maken en het is moeilijk om dit verdriet over te brengen.
Wie zal het verdriet kunnen peilen?
je kan dit niet overbrengen als je de kinderen niet zelf in levende lijve heb gezien en geroken want dan sta je pas dicht genoeg bij hen en dan is het nog maar voor even
Als ik dan mensen hier om me heen hoor klagen en spreken over hoe slecht we het in nederland hebben dan zeg ik ga eens mee dan zal ik het je laten ruiken.
ja andre dit is niet over te brengen en als je dan hoor wat het bestuur hier in nederland voor oplosingen heeft zou het goed zijn dat ze zelf eens een week daar leven dan laten ze jou ook niet zo vallen
veel sterkte met deze kinderen en we hopen en bidden dat je er wat voor kunt doen
Triest, voor mij was dit fenomeen al niet te begrijpen en ik begrijp het nog steeds niet. Hoe kun je nu van je bloed eigen kind afstand doen, het zo maar ergens achter laten in de hoop dat…. Hoe kan een regering…. Laat ik er maar niet verder op ingaan.
Als ik Wim zijn laatste reactie lees voorspelt dit al evenmin veel goeds zoals het met vele besturen gaat/vergaan is de laatste jaren. Als buitenstaander/lezeres van je blog weet ik dus niet de exacte reden, kan het alleen maar vermoeden, de buikriem aanhalen vanwege te weinig donaties/inkomen. Ook vanuit RO zullen de financiën wel (weer) niet toe reikend zijn neem ik aan gezien het feit dat o.a. velen niet uitbetaald worden die recht hebben op geld vanwege handicap, pensioen, etc.
De laatste regel van Wim zijn schrijven begrijp ik wel maar aan de andere kant lijkt het net of jij er alleen voor staat. Ik verwoord het liever zo. André, ik wens jou veel sterkte in deze moeilijke tijd en bid tot God dat hij jou, het bestuur en anderen mogelijkheden geeft om dit belangrijke werk voort te zetten/te kunnen zetten.
wat triest zeg en wat zecht het zulke mensen dat ze bij de EU horen.
Als mede europeanen licht er hier zeker een plicht.
Sterkte met de situatie daar namens werkgroep Krimpen.
ps hou ons op de hoogte