10.000 drama’s

Het dochtertje van twee bekende roemenen heeft kanker. Alle collega’s en bekenden springen bij en helpen. Je zou kunnen zeggen: het is een geluk dat dit meisje bekende ouders heeft. Over de 10.000 andere kinderen in Roemenie zijn kankerpatientjes, zonder kans en in wanhopige situatie’s. Dat is het onderwerp waar we al vaak aandacht voor vraagden. Vandaag schrijf ik er opnieuw over.

10.000 kinderen, kankerpatientjes, hetzelfde aantal drama’s. Deze kinderen worden behandeld in vijf ziekenhuizen in Roemenie die een afdeling kinderoncologie hebben.

De speelplaats voor deze kinderen is het ziekenhuis. Maanden van ziekenhuisopname en behandeling slopen de kinderen. Witte gezichten, steeds opnieuw huilende ogen, op hun lichaam naaldenprikken van de behandelingen die ze geduldig ondergaan. De helft van deze kinderen zal overleven. Anders gezegd: de helft van deze kinderen zal overlijden. Dit droevige cijfer zou in normaal ontwikkelde landen met goede medische behandelingen en voldoende financieën groeien met 20 a 30 %.

Het netwerk van de ziekenhuizen waar de kankerpatientjes terecht kunnen is slechter ontwikkeld dan de voorzieningen voor volwassenen. De condities en inrichting zijn ver onder de maat. Er zijn geen scanners of apparaten om een RMI te maken. In geen van de ziekenhuizen kan men terecht voor een volledige behandeling.

Kankerpatientjes hebben goede voeding nodig, rijk aan vitaminen. Vaak is er al geen geld om de reiskosten naar het ziekenhuis te kunnen betalen. Laat staan de kosten van de behandeling en alles daar omheen. Goede voeding is dan vaak niet meer als water en maiskoek en soms brood.

Leukemie en tumoren zijn de vormen van kanker die het meeste voorkomen bij de kinderen in Roemenie. In de praktijk zien we groei van het aantal patientjes. Je hoort de dramatische verhalen waar je vaak machteloos tegenover staat. De ziekte is erg, wanneer er door gebrek aan geld niet behandeld kan worden of er geen geld voor goede voeding is dan is dat frustratie voor iedereen.

Ik zie zelf veel kinderen die kankerpatient zijn. Een aantal blijven in mijn geheugen gegrift. De kleine Cosmin, 5 jaar, vertelde me dat hij beter zou worden. Hij zou een laptop kopen en me komen helpen als hij groot was. Kortgeleden kreeg ik het bericht dat Cosmin er niet meer is, de kleine man heeft het gevecht met kanker verloren. Dan denk je aan die andere duizenden kinderen, in wanhopige omstandigheden, zonder al teveel uitzicht en gillend om hulp en aan de mensen die dan tegen je zeggen: je moet die problemen van je af zetten.

Foto: Razvan Valcaneantu EVZ